Gebrek aan sollicitatie-inspanningen niet altijd verwijtbaar
Een werknemer raakt door een bedrijfsongeval waarvoor de werkgever aansprakelijk is werkloos. Hoewel naar objectieve normen de werkgever hem goed heeft behandeld, voelt de werknemer zich na jaren trouwe dienst aan de kant gezet.
Hij wordt door een psychiater onderzocht die de volgende conclusie trekt:
"Betrokkene heeft zich jaren volledig voor zijn baas ingezet en voelt zich na het ongeval afgedankt alsof hij een nummer is. Dit heeft hij niet verdiend, hij is in een gat gevallen. Het liefst zou hij het bedrijf in brand willen steken."
Dat leidt tot de diagnose dat de werknemer lijdt aan dysthyme stoornis, een lichte vorm van depressie die zich kenmerkt door een gebrek aan plezier en genoegen in het leven. Door deze stoornis is sprake van interesseverlies, wat gepaard gaat met een verminderd energieniveau. In de praktijk betekent dit dat de werknemer zijn sollicitatie- en re-integratieverplichtingen niet nakomt.
Valt hem dat onder deze omstandigheden te verwijten?
Dat is volgens het hof niet het geval wanneer vaststaat
- dat het gebrek aan sollicitatie -en re-integratie-inspanningen volledig aan de dysthyme stoornis kan worden toegeschreven en
- dat de dysthyme stoornis uitsluitend aan het bedrijfsongeval is te wijten.
Vervolgens moet dan beoordeeld worden of het feit dat de werknemer zich niet voor de dysthyme stoornis heeft laten behandelen in strijd is met zijn schadebeperkingsplicht. In het bevestigende geval leidt dit een beperking van de omvang van de door de werkgever te vergoeden schade.
|
